Prolog

 

♪♫ What have I got?
Why am I alive anyway?

Według panny Victoire Weasley największym problemem świata byli rodzice. Nie chodziło już nawet o to, że narzekali na bałagan i nieporządek albo że wymagali bezwzględnego posłuszeństwa, o nie. Wytrzymałaby jakoś te reguły, gdyby tylko pozwolili jej być sobą. Fleur była kochającą matką, ale za żadne monety z banku Gringotta nie potrafiła zrozumieć swojej córki. Bill był kochającym ojcem, ale niewiele uwagi poświęcał zainteresowaniom swoich dzieci.

Mimo wszystko, Weasleyowie byli ogromną, kochającą się rodziną - Victoire lubiła powtarzać w myślach to zdanie. Uwielbiała każdego ze swoich krewnych, bez względu na charakter, ponieważ byli dla niej niekończącym się źródłem inspiracji.

Kolejny rok nauki w Hogwarcie dobiegał końca i wszystkie kufry uczniowskie były już spakowane i znalazły się w pociągu. Victoire miała na sobie długą czarną szatę i zawzięcie szukała w jej kieszeniach skrawka papieru i samopiszącego pióra albo chociaż mugolskiego długopisu. Notorycznie gubiła oba i notorycznie powtarzała sobie, że kiedyś ich poszuka. Po kilku nieudanych próbach westchnęła zrezygnowana. Palce aż świerzbiły ją, żeby napisać fragment – coś, cokolwiek o czymkolwiek, co pozwoliłoby jej zapomnieć o tym, że czas już wracać do domu.

Nie zrozumcie źle, Muszelka była wspaniałym domem, ale cóż z tego, skoro Vicky czuła się tam jak w więzieniu?

Plan wychowania dzieci jej matki nie uwzględniał pisarki ani artystki. Fleur zaplanowała dzieciom przyszłość tuż po urodzeniu. Najmłodszy syn Louis miał zając całkiem wysokie stanowisko w Ministerstwie Magii, by później ostatecznie zostać, oczywiście, ministrem. Młodsza córka Dominique, jako że była bardziej piękna (pomimo że była ruda, a może właśnie dlatego) niż inteligentna, miała bogato wyjść za mąż za kogoś, kogo matka nazywała Dobrą Partią. Poglądy jak z poprzedniej epoki, ale Fleur uparcie utrzymywała, że w jej rodzinnej Francji wciąż panuje taka tradycja. Najstarsza, Victoire, miała odkryć coś niesamowicie magicznego. Tak, przydziałem Vicky była nauka.

Nie żeby dziewczyna była za mało inteligentna, żeby sobie poradzić. O nie, starała się jak mogła i zdobywała całkiem zadowalające stopnie z wszystkich przedmiotów (ponieważ Fleur wciąż nie potrafiła sprecyzować, w której dziedzinie powinna zabłyszczeć jej córka). Sęk w tym, że nic a nic nie czerpała z tego satysfakcji, ani przyjemności.

Och, Merlinie! Chętnie zostałaby jeszcze w Hogwarcie. Chętnie spędziłaby tam całe dwa miesiące wakacji – zamknęłaby się w dormitorium i pisałaby. Nie widziała żadnego problemu w siedzeniu całkiem samotnie przez długi godziny. Nie była aspołeczna, po prostu nie przepadała za tłumem… No dobrze, może to jednak jest drobna oznaka aspołeczności. Ale niewielka!

Swoją drogą to dziwne, że unika tłumów, skoro jej najbliższa rodzina liczy ponad dwudziestkę osób i wszyscy spotykają się często na Wielkich Zjazdach.

Wielkie Zjazdy to zazwyczaj niezapowiedziane wizyty krewnych trwające od kilku godzin do kilku dni, kiedy to wszyscy Weasleyowie i nieWeasleyowie się integrują, świętują, rozpaczają, śmieją się lub płaczą. Święto urocza, ale męczące dla wszystkich.

- Hej, Weasley!

Victoire odwróciła głowę.

Nazwisko Weasley stanowiło w Hogwarcie nieco kłopotliwą sprawę, gdyż na zawołanie „Hej, Weasley!” odwracało się kolejno sześć głów. Jednak tym razem chodziło o nią.

Ciemnoskóra Sasha Jordan, istny chochlik – nie dziewczyna, biegła uradowana w jej stronę z taką prędkością, na jaką tylko mogła sobie pozwolić szukająca w Quidditchu.

- Uff, dogoniłam cię – uśmiechnęła się do przyjaciółki – Zajmujemy razem przedział w Ekspresie. Siadasz z nami?

Victoire patrzyła na nią z lekkim uśmiechem.

- Zgoda – kiwnęła głową – Kim jest reszta nas?

- Wood, Maxwell – Sasha złapała Victoire za dłoń i pociągnęła w stronę wejścia do pociągu - i ta mała dziwnie wyglądająca dziewczynka, która wzdycha do Wooda.

Przeciskały się przez tłum powtarzając co chwilę, że „szkoda, że rok się już skończył” albo „koniecznie napisz do mnie” do uśmiechniętych twarzy dzieciaków aż w końcu znalazły wolny przedział. Były pierwsze. Weszły do środka, zamknęły drzwi i odetchnęły z ulgą, opadając na siedzenia.

- Mam wrażenie, że z roku na rok jest ich coraz więcej – Sasha przetarła dłonią czoło i poprawiła długie czarne włosy zaplątane w drobne warkoczyki.

Victoire wzruszyła ramionami.

- Myślałam, że Scott rozmawiał już z tą małą – zmieniła temat.

Tą małą dziwnie wyglądającą dziewczynką była Anastasija Astanavic, dwunastoletnia Gryfonka, której celem życiowym stało się uwielbianie na każdym kroku kapitana Gryfonów w Quidditchu, Scotta Wooda.

Sasha pokręciła głową.

- Oczywiście, odbyli bardzo poważną rozmowę, ale do małej nie dotarło chyba, że Scott nijak nie jest nią zainteresowany. Teraz musi się z nią męczyć, bo ma za dobre serce, żeby spławić ją ostro. Moim zdaniem najskuteczniejsze byłoby zaklęcie Avady – Sasha wykonała w powietrzu gest, który miał naśladować machnięcie różdżką – Hop! I po sprawie.

Victoire przewróciła oczami.

- Nie mów tak – poprosiła, ale sama nie mogła powstrzymać się od uśmiechu.

Sasha wyszczerzyła śnieżnobiałe zęby, a potem zaśmiała się głośno, bo właśnie w tym momencie weszli Scott Wood i Fly Maxwell a za nimi rozpromieniona Anastasija, zarumieniona na twarzy z przejęcia.

Fly natychmiast zajął wolne miejsce obok Sashy, czym zyskał sobie pełne nienawiści spojrzenie kolegi, który zmuszony był usiąść obok swojej wielbicielki. Fly zabawnie poruszył brwiami. Był bardzo przystojny – miał jasne, nieco za długie włosy, opaloną cerę i kilka piegów na nosie. Był dobrze zbudowany, chociaż nie grał w Quidditcha i nosił na szyi talizmany w postaci drewnianych koralików, na które rzekomo rzucone były zaklęcia uzdrawiające.

Uwielbienie Anastasiji do Scotta także było zrozumiałe – miał piękne, niebieskie oczy i ciemne włosy, krótko przystrzyżone, żeby nie przeszkadzały mu w grze. Był dowcipny i inteligentny, ale nade wszystko uroczy, dobry i pomocny. Był zbyt miły by wypłoszyć warknięciem natrętną dwunastolatkę, która próbowała prześwietlić jego umysł spojrzeniem.

Fly pochylił się w stronę przyjaciela:

- Pociesz się tym, że są wakacje – szepnął i mrugnął konspiracyjnie – Nadrobi zaległości w „Magicznej Miłości” – popularnym ostatnimi czasy wśród nastolatek serialu o przygodach potężnego i przystojnego czarownika Harolda - |i zakocha się w głównym bohaterze. Sto procent pewności – stwierdził.

Victoire z przerażeniem spojrzała na Anastasiję, ale ta była tak pochłonięta swoją życiową misją, że niczego nie usłyszała. Vicky nie wiedziała, czy powinno ją to cieszyć, czy raczej martwić.

Scott odchrząknął i poruszył się nerwowo na swoim miejscu. Wetknął dłoń za kołnierzyk szaty i starał się go odsunąć od szyi. Miał wrażenie, że brakuje mu powietrza.

- Hmm… - mruknął i ponownie odchrząknął, potem kaszlnął dwukrotnie i ostatecznie zrobił najbardziej cierpiętniczą minę, jaką Victoire widziała w życiu – chętnie bym się czegoś napił – zaryzykował i spojrzał kątem oka na swoją wielbicielkę. Ta zerwała się ze swojego miejsca i uniosła rękę do góry, jakby wyrywała się do odpowiedzi.

- Ja przyniosę! – pisnęła i w sekundę później już jej nie było.

Chłopak prawie podskoczył ze szczęścia. Rozpiął szatę, rozparł się wygodnie na swoim miejscu, zamknął oczy i odetchnął.

- No, bracie, nie masz lekko – powiedział do siebie.

Fly przesiadł się na jego stronę i szturchnął go łokciem.

- Nie rozumiem jak ty to znosisz.

Wood otworzył jedno oko i spojrzał na niego ze złością.

- Nie znoszę! W tym cały szkopuł. Czasem, gdy się budzę, boję się otworzyć oczy, bo mam wrażenie, że ona czeka przy moim łóżku i patrzy – wyznał z rozpaczą.

- Niewykluczone – powiedziała poważnie Sasha, co sprawiło, że chłopak głośno jęknął.

Fly zamknął drzwi przedziału i zasunął zasłonę.

- Pociesz się tym, że są wakacje – powtórzył i uśmiechnął się szeroko – Dwa miesiące tylko dla siebie. Żadnej nauki, żadnych wypracowań do napisania, żadnych lekcji do odrobienia…

- Żadnej dziewczynki od nękania… - dorzuciła Sasha.

- Wspaniale! – uradował się Scott i zerknął za okno – Proszę, niech ten pociąg się pośpieszy. Zmierzam ku wolności!

Victoire wcale nie chciała, żeby się śpieszył. Wręcz przeciwnie, wolałaby, żeby się zatrzymał albo zawrócił. Jej wolność została w Hogwarcie.