Rozdział XVII

♪♫ Why should I worry? Why should I care?

Teddy nawet nie był pewny, które z dzieciaków ciągnęło go do środka, które uczepiło się jego włosów, które zawzięcie szarpało jego nogawkę i które łaskotało go w żebra, nieudolnie próbując zmusić do chichotu. Postanowił przyjąć taktykę głazu, zazwyczaj w takich ekstremalnych wypadkach najskuteczniejszą: pozostał bierny, dając się małym diabłom wyszaleć, sponiewierać i zaciągnąć się do środka. Tam miał już szczęście, bo cała zgraja zadrżała od donośnego krzyku babci Molly:

- Dzieciaki, do mnie!

Brawo, brawo, pani Weasley, niezmiernie doceniamy pani ingerencję.

Prawie spadła ze schodów, gdy go zobaczyła.

- Co ty tutaj robisz, Lupin?

Ładnie wyglądał, musiała to przyznać, chociaż wydawał się być bledszy, niż gdy o nim m… To znaczy – bledszy, niż gdy czasem, nieczęsto, zupełnie przypadkiem go wspominała. Założył znoszone, wygodne buty, czarne spodnie i białą koszulkę z jakimś dziwnym nadrukiem, którego nie rozumiała. Chyba logo któregoś z tych fantazyjnych zespołów, tak przez niego lubianych. Uśmiechał się lekko, zawadiacko, ledwie wyginając usta, ale jego oczy wyglądały na zmęczone.

- Cześć, Weasley – schował dłonie w kieszeniach spodni.

Ładnie wyglądała, gdy spoglądała na niego ze szczytu schodów, marszcząc czoło i nosek, nieznacznie mrużąc błyszczące oczy i rumieniąc się na policzkach. Ubrana była w lekką, zwiewną koszulkę w kolorze szarym, przez co mogła wyglądać trochę blado. Włosy spięła wysoko, żeby nie przeszkadzały jej przy pracy. Kilka niesfornych pasm wysunęło się z mocnego ujęcia, okalając twarz. Miał ochotę ich dotknąć. Kurczę.

Otrząsnął się szybko, odchrząknął i spojrzał na swoje buty, próbując uspokoić bicie serca.

- Nie przywitasz się? – nie od dzisiaj wiadome mu było, że swoje osobiste zmieszanie najłatwiej maskuje się pewnością siebie i udanym, inteligentnym dowcipem – Twoi kuzyni już to zrobili.

Z politowaniem pokręciła głową, schodząc wolno po stopniach.

- To także twoi kuzyni – zauważyła z przekąsem, krzyżując ramiona na piersiach.

- Nie – odpowiedział szybko, podnosząc głowę – To Weasleyowie. Są rudzi.

- Nie wszyscy Weasleyowie są rudzi – prychnęła krótkim śmiechem, stanęła tuż przed nim i zadarła wysoko głowę – Dzień dobry. Co tu robisz?

- Gdybym powiedział, że stęskniłem się za rodziną, zabrzmiałoby to szczerze? – spytał, unosząc zawadiacko jedną brew.

Nie mogła się powstrzymać i wybuchnęła śmiechem.

- Zupełnie nie – zapewniła go.

- W takim razie powiem, że chciałem cię zobaczyć…

Stało się. Powiedział to głośno. Ziemia na chwilę zatrzymała się, czas przestał istnieć, świat Victoire zadrżał w posadach i przez sekundę myślała, że się przesłyszała. Serce jej zamarło, powietrze ugrzęzło w płucach, kolana zmiękły, a dziecięcy rumieniec wolno wpełzł na policzki.

- To znaczy, ja… - Lupin zaczął się jąkać, uświadamiając sobie gafę – Ja… chciałem powiedzieć, że… - desperacko kręcił głową, szukając natchnienia w domowych ścianach – chciałem zobaczyć jak ty… jak sobie tutaj radzisz – wyrzucił z siebie szybko – Tak – uśmiechnął się niepewnie, pokrzepiony własnym pomysłem, skumulował całą odwagę i spojrzał na nią, udając, że nic się nie stało – co u ciebie?

Szczęśliwie, z niezręcznej sytuacji wyratowała ich babcia, jak zwykle doskonale świadoma czasu i miejsca, gdzie akurat jej potrzebowano:

- Uszy mnie mylą, czy słyszę tego małego czarciego pomiota?

Teddy nie wiedział, dlaczego całej rodzinie kojarzył się z najgorszym, postanowił się tym jednak za bardzo nie przejmować. Póki dbali o niego, kochali i karmili, a wszystko uchodziło mu na sucho, nie było się czym martwić.  

- Dzień dobry, szanowna pani – skłonił się nisko, uśmiechnął szeroko, znów mógł normalnie oddychać i udawać, że wcale nie podkochuje się w pewnej blondynce i ona wcale go nie onieśmiela – czyżbym czuł ciasteczka czekoladowe?

Babcia Molly ubrana była w długą niemal do ziemi czarną spódnicę, z którą ostro kontrastował czerwony, gruby sweter, zadziwiający, jak na aktualnie trwającą porę roku. Ale taka właśnie była – zadziwiająca i zadziwiająco wspaniała.

- Ho, ho – zaśmiała się – to zależy, co cię do nas sprowadza, młodzieńcze?

Lupin złapał babcię pod ramię i ochoczo pociągnął w stronę kuchni, Vicky podążyła za nimi niemrawo.

- Nie można się już zwyczajnie stęsknić? – odholował babcię do piekarnika, a sam zajął miejsce przy stole – Wpadłem na herbatę, dobrze wiesz, jak to lubię.

Vicky nie wiedziała. Nie potrafiła sobie przypomnieć drugiego takiego momentu, gdy Lupin pojawiałby się znienacka ot, tak, dla samej idei pojawienia się – zazwyczaj towarzyszył temu misterny plan, zapotrzebowanie na jakiś konkretny produkt, chęć zwrócenia na siebie uwagi lub po prostu czarna rozpacz i potrzeba miłości. Ale teraz wydawał się być po prostu zadziwiająco szczęśliwy, nie wiadomo dlaczego.

- Jak ci minęły wakacje, Ted?

- Minęły? – zdziwił się chłopak.

Racja, to akurat Victoire potrafiła zrozumieć. Wakacje miały to do siebie, że trwały zdecydowanie za krótko i mijały zdecydowanie za szybko.

- Owocnie – stwierdził po pewnym czasie chłopak, łapiąc po ciemnym ciasteczku w obie dłonie – Może i mało produktywnie, ale nie żałuję ani jednej zmarnowanej sekundy.

- Marnowałeś je samotnie?

Zakrztusił się. A Victoire znowu spąsowiała. Co też ją podkusiło, żeby zadawać mu idiotyczne pytania o sprawy… sercowe? Zwariowała, oszalała, zgłupiała kompletnie. Idiotka zupełna. Po co miała w ogóle mózg, skoro nie potrafiła z niego skorzystać?

- Można tak powiedzieć – stwierdził ciszej i już nie tak pewnie - A tobie? – czyżby dzisiaj był międzynarodowy dzień gadania bzdur?

Babcia Molly i pani Andromeda Tonks znały się bardzo dobrze, bardzo lubiły przebywać w swoim towarzystwie, uwielbiały wymieniać się doświadczeniami kulinarnymi i świeżymi ploteczkami. Doskonale znały się także, jak to babcie, na sprawach swoich wnucząt – ich problemach, kłopotach, wzlotach i upadkach, dlatego też w temacie były znacznie bardziej zorientowane niż same podmioty ich dotychczasowych obserwacji. Pewne rzeczy przychodzą z wiekiem, po prostu.

Staruszka postawiła dwa kubki gorącej cynamonowej herbaty na stole i powoli ulotniła się z kuchni, czując ciężar ciszy, zawieszonej w powietrzu. Kategorycznie zabroniła też dzieciakom wbiegania do środka. Oczywiście jej nie posłuchały…

Teddy siedział sztywno przy stole, w dłoniach wciąż trzymając nadgryzione ciastka i niepewnie spoglądając na drewniany blat, poorany czasem i doświadczeniami całej rodziny. Victoire siedziała po drugiej stronie, trochę po lewej, bardziej przy oknie i spoglądała właśnie na bezkres zieleni drzew, rozciągającej się poza nim. Nie potrafiła skupić myśli, nie mogła zrobić pełnego wdechu. Coś trzymało ją za serce i jednocześnie kurczyło się na żołądku. Coś wytwarzało dziwne impulsy w jej ciele, nie umiała temu zaradzić.

Niepewnie zaczęła sunąć wzrokiem po blacie stołu, aż w końcu zerknęła niepewnie na Lupina i jeszcze raz. Za trzecim razem ich spojrzenia się spotkały. Uśmiechnęli się do siebie blado, niepewnie i zaczęli:

- Bo ja właściwie chciałem…

- Chciałam ci tylko powiedzieć, że…

Umilkli, zaśmiali się krótko, nerwowo.

- Ty pierwsza – zarządził chłopak.

- Nie, proszę, mów – speszyła się dziewczyna.

Pewnie trwałoby to wieki, gdyby małej Rose nie zachciało się czekoladowego ciasteczka. Z impetem wparadowała do kuchni, zatrzymała się przy stole i sięgnęła po słodycz. Nagle zatrzymała się w połowie ruchu i zerknęła na obserwujących ją kuzynów. Obrzuciła bacznym spojrzeniem Lupina, przeniosła wzrok na zaczerwienioną Weasleyównę, a potem uśmiechnęła się szeroko i rzuciła w przestrzeń, przyciągając ciasteczko do serca:

- Możecie sobie wreszcie powiedzieć, że bardzo się lubicie, żebyśmy wszyscy mieli to już z głowy?

I dopiero się zaczęło.

MORE - Świetlik.