Rozdział II (2)

Strych to naprawdę wspaniałe miejsce. Wystarczy tylko pokonać lęk przed tym, co nas tam może spotkać. Właściwie nie ma w nim nic strasznego. No, chyba że tak jak Luna Lovegood hodujesz tam dziwnie pachnące, małe futrzaki. Świszczyłapki. Są jak połączenie krwiożerczego królika z myszoskoczkiem.

Victoire lubiła zamykać się na strychu. Tam, w najdalszym kącie od drzwi urządziła pracownię malarską, którą traktowała zawsze zaklęciem niewidzialności. Podejrzewała jednak, że Fleur o niej wie, chociaż nigdy nie rozwijała tematu, co było jej córce bardzo na rękę.  

Swoją drogą to idiotyczne, że córka musi ukrywać prawdziwe marzenia przed własną matką. Hmm, nastoletnie problemy dotykają nawet czarodziejów. Czy nie byłoby dużo prościej, gdyby ludzie mogli sami decydować? Komu potrzebne jest to, że wpływa na niego całe otoczenie?

„Wszystko”, pomyślała Victoire, podchodząc do okna, „czego teraz potrzebuję to święty spokój, cisza i chwila natchnienia. Potem może się dziać, co chce.”

Różdżkę nosiła w bucie – wysokim, brązowym, wykonanym z miękkiej magicznej skóry, która nie miała w sobie ani krzty żywego zwierzęcia. Wyjęła ją, wyszeptała cicho przeciwzaklęcie dla czaru niewidzialności i – jakby wyłaniały się z przeźroczystej mgły albo jakby ktoś powoli zdejmował z nich pelerynę niewidkę – zaczęły pojawiać się przedmioty. Pędzle, farby, kredki, ołówki, kilka magicznych udziwnień, których sama jeszcze do końca nie rozpracowała, płótna w kącie, koślawe gliniane garnuszki i najważniejsze – sztalugi.

Dopiero teraz czuła, że naprawdę wróciła do domu.

„Zabawne”, westchnęła, podchodząc do pustego płótna ustawionego pod ścianą, „niektórzy szukają dla siebie miejsca jeżdżąc po całym świecie, a ja mam je właśnie tutaj. Moja prywatna wyspa szczęścia.”

Kiedy artysta tworzy, nie ma nic innego. Nie liczy się dla niego świat dookoła, lecz tylko ten wewnętrzny, skoncentrowany do pędzla, farb i powierzchni. Nie potrzeba mu jedzenia czy snu, nie potrzeba mu sprawdzać godziny czy dnia – wystarczy nie zasypiać, korzystać z natchnienia i czuć całym sobą swoje arcydzieło. Tylko wtedy można być zadowolonym ze swojego dokonania.

Tym, co Victoire najbardziej uwielbiała w malowaniu, był ten spokój i ta bezwzględna wolność. Nikt nie mógł jej powiedzieć, co ma namalować. Nikt nie miał wpływu na to, jaki będzie efekt końcowy. Nikt nie miał prawa ingerować nawet w najdrobniejszą linię, która zostanie skreślona na płótnie. Czysta wolność.

Mogły mijać godziny, naprawdę długie, a ona tego nie zauważała.

Budziła się dopiero wtedy, gdy prawa dłoń była już tak zesztywniała, że nie potrafiła utrzymać pędzla.

Popatrzyła na swoją rękę, jakby była obca i zamrugała.

- Och – wyrwało jej się, gdy na przemian prostowała i zginała nadwyrężony nadgarstek.

Spojrzała na obraz.

To był las, do złudzenia przypominający Zakazany, ale jednak mniej mroczny. Bardziej wyniosły i dumny niż przerażający. Drzewa – proste i złowrogie, wywyższające się nad całą resztę, wyłaniały się z mroku i pięły ku górze. Były zachłanne, jakby chodziło o wyścig – które z nich sięgnie nieba. Łączyły się z szarymi chmurami i znikały w ich głębiach.

W dole maleńkie roślinki zginały się i pochylały ku ziemi, jakby były niegodne tego, by chociaż próbować podjąć walkę o wolność z wielkimi drzewami. Kuliły się w najmroczniejszych kątach, nakładały na siebie, starały się wtopić w otoczenie i zniknąć. Umrzeć. Gęsta mgła odbierała im resztki poczucia niezależności, przykrywając gęstym płaszczem.

„To mógłby być las, gdzie zaszyje się dziewczyna z mojego opowiadania”, pomyślała, „Jeśli przeżyje…”

- To trochę dołujące, nie sądzisz?

Victoire odwróciła się i napotkała rudą czuprynę małej Rose. No, nie takiej już małej – dwunastoletniej.

- Sądzę, że to jest bardzo dołujące – stwierdziła szczerze Victoire.

Rose przyglądała się obrazowi, marszcząc brwi, jakby rzeczywiście miała jakieś pojęcie o tym, co może przedstawiać. Victoire postanowiła w duchu, że musi przestać traktować ją jak małe dziecko.

                      

- Ty to namalowałaś? – ciężko było określić czy to pytanie, czy stwierdzenie, więc Victoire milczała – Czuję w tym smutek i strach. Potrafię sobie wyobrazić siebie w tym lesie, ale waham się, bo nie wiem, do którego rzędu mam należeć. To sprawia, że czuję się nieswojo. Nie zawiesiłabym tego w swoim pokoju, bo nie przepadam za negatywnymi emocjami, ale co ja tam mogę wiedzieć? – odwróciła się w stronę kuzynki i posłała jej uśmiech.

Rose, nawet wtedy, gdy się nie uśmiechała, wyglądała jak pogodny chochlik. Miała długie, rude włosy, które skręcały się, ale tylko delikatnie, dodając całej jej gracji i swego rodzaju energii. Twarz miała podobną do matki, jednak jej oczy były zielone, jak u ojca. Charakter był mieszaniną rodziców: miała ten sam bystry umysł co Hermiona oraz jej łatwość w zdobywaniu wiedzy. Po Ronie odziedziczyła odwagę, jasność w wyrażaniu uczuć, szczerość i typowo weasleyowskie poczucie humoru.

- Byłam w twoim pokoju – powiedziała ni stąd, ni zowąd.

- Co? – zapytała zdezorientowana Victoire.

- Przepraszam. Szukałam cię, bo na dole martwią się, że tak zniknęłaś i nie jesz nic, i nie pokazujesz się… – pośpieszyła z wyjaśnieniem Rose – Och – przewróciła oczami – Przecież wiesz, jaka jest babcia Molly.

Blondwłosa zaśmiała się.

- O tak, potrafię sobie to wyobrazić.

- Masz bardzo dużo książek.

- Lubię książki.

- Tak – uśmiechnęła się – Wiem o tym. Lubisz też malować, rysować, kolorować, cokolwiek, byleby wyrażało twoją duszę. I pisać. Ja za to lubię obserwować. – Rose z rozbawieniem patrzyła, jak Victoire powoli rozdziawia szeroko usta – Nie przejmuj się. Nie podzieliłam się zdobytą wiedzą z nikim innym – ruszyła do wyjścia, ale zatrzymała się przy drzwiach i odwróciła głowę w stronę kuzynki - Wiem co się dzieje… - powiedziała i zmarszczyła czoło – Albo raczej: domyślam się. Jeśli chciałabyś z kimś porozmawiać albo potrzebowałabyś pomocy… Możesz na mnie liczyć, Vicky.