Rozdział XIII

♪♫ Ready or not, here I come

Świstoklik, którym wracali był nieładną, poobijaną doniczką w kolorze czerwonej cegły. Wysadził ich na wzgórzu za Muszelką.

Victoire zemdliło. Pobladła na twarzy i przycisnęła pięść do brzucha.

- Ugh – jęknęła – Nigdy więcej.

Teddy spojrzał na nią z politowaniem i pokręcił głową. Ironiczny półuśmieszek na jego twarzy wydał się dziewczynie nadzwyczaj irytujący.

- Co? – zapytała ostro.

Wzruszył ramionami, ale nie przestawał się uśmiechać…

- Lupin! – warknęła na niego Victoire.

Wybuchnął śmiechem i uniósł dłonie w górę, osłaniając się nimi jak tarczą. Ha, jakby to mogło jakkolwiek go ochronić!

- To jest po prostu naprawdę zabawne.

Dziewczyna wyprostowała się i odrzuciła złote włosy na plecy, skrzyżowała ramiona na piersiach.

- Niby co takiego? – zapytała z udawaną obojętnością, patrząc na niego z góry.

- Ty.

Prychnęła. Bardzo nieładnie. I przewróciła oczami.

- Miło mi – stwierdziła cierpko – że dostarczam ci tak cennej rozrywki. O czym rozmawiałeś z Harrym? – zapytała nagle.

- To… - zastanowił się przez chwilę - Wybacz, kochanie, ale to nie jest twoja sprawa – wzruszył ramionami. Znowu. Merlinie!, jaki ten gest był irytujący…

- Ja opowiadam ci o swoim życiu – oburzyła się.

- Tylko w chwilach euforii.

- Czyli pierwsze mam doprowadzić cię do skrajnej radości, żeby cokolwiek móc wyciągnąć z tej pustej…

- Tylko nie pustej! – przerwał jej – Wypraszam sobie – postukał palcem w czoło – coś tutaj jednak jest.

Przewróciła oczami.

- Na przykład motory…

- Nie mów o niej z taką pogardą!

- Och – zdziwiła się Victoire – A więc motor Syriusza jest kobietą…? – uśmiechnęła się wrednie – No, proszę, panie Lupin, nie spodziewałam się.

- Co w tym takiego dziwnego? – nachmurzył się.

- Twój motor jest kobietą – stwierdziła głośno i wyraźnie, jakby jej rozmówca był upośledzony - Jesteś aż tak zdesperowany? – spojrzała na niego z widoczną kpiną.

Prychnął.

- Mała, nie nazwałbym tego desperacją.

- Czyżby?

Miał ogromną ochotę zerwać jej ten chytry uśmieszek z twarzy. Zmrużył oczy i wypuścił głośno powietrze.

- Słuchaj, Vicky…

- Dlaczego wszyscy nazywają mnie „Vicky”?

Tak nagła zmiana tematu sprawiła, że Teddy przez długie pięć sekund trwał w osłupieniu. Zamrugał

- Nikt nie jest w stanie z poprawnym francuskim akcentem wymówić pełnego „Victoire” – odpowiedział.

- Ty powiedziałeś.

- „Vicky” brzmi fajniej – wyszczerzył się – Bardziej rozrywkowo - wymownie poruszył brwiami.

Uśmiech na chwilę zniknął z jej twarzy i zastąpił go grymas gniewu. Przewróciła oczami.

- Nie lubię cię, Lupin.

Zaśmiał się. Szczerze.

- Czyżby?

- Tak – stwierdził hardo dziewczyna – Jesteś kłamliwy, niegrzeczny, niewychowany, paskudny, arogancki i…

- Śmiało, śmiało, kontynuuj, kochanie – zachęcił ją.

- Egoista! Nie nazywaj mnie „kochaniem”!

- Niby czemu? – Teddy wetknął dłonie w kieszenie dżinsów - Powinnaś się do tego przyzwyczaić.

- Niby czemu? – tym razem to Vicky zatrzymała się w osłupieniu.

Lupin posłała jej promienny uśmiech.

- Ponieważ „kochanie” – wyjaśnił – brzmi lepiej niż „Victoire”.

Dziewczyna zmrużyła oczu i rzuciła się na niego z pięściami.

- Lupin!

Świstoklik chyba opóźnił mu czas reakcji, bo zamiast złapać ją i nie dać uszkodzić sobie twarzy, oberwał dość porządnie, stracił równowagę, runął jak długi na trawę i pociągnął ją za sobą.

Vicky nagle znalazła się na nim, a jego policzek piekł od mocy uderzenia.

Dziewczyna popatrzyła na niego z troską w oczach.

- Och, Teddy! – westchnęła z przerażeniem – Jaka szkoda, że nie trafiłam w oko!

Troska w oczach - jasne, jasne…

- Victoire – wysyczał przez zęby – Jesteś małym potworem.

- No, no – usadowiła się wygodniej i spojrzała na niego z góry. Odrzuciła włosy na plecy – Nie takim małym.

- Ciężkim – dodał.

- Hej, ja wciąż mogę ci przywalić – pogroziła mu pięścią przed nosem.

Prychnął.

- Wątpię.

- Niby dlaczego ty…? – nie zdążyła dokończyć, bo zrzucił ją z siebie szybkim ruchem i usiadł obok, trzymając ją za ramiona i nie pozwalając oderwać się od ziemi.

- Teraz mamy wyrównane szanse. Ty jesteś unieszkodliwiona, a ja panuję nad sytuacją.

Przewróciła oczami.

- To nie jest równość. Chciałbyś…

- O, tak, chciałbym – potwierdził z łobuzerskim uśmiechem, pochylił się nad nią i…

… i zatrzymał się centymetr od jej twarzy, bo głośny okrzyk zepsuł wyjątkowość i piękno owej chwili.

- Vicky! Ted!

Owym Przeszkadzaczem Pospolitym był nikt inny, jak mały Louis. Teddy szybko odsunął się od Victoire i wstał, ciągnąc ją na nogi za sobą.

Zakręciło się jej w głowie. Nie była pewna czy to przez emocję, czy przez nagłą zmianę pozycji.

- Louis – zauważyła inteligentnie.

Chłopak podbiegł do nich i wydyszał:

- Coś… złego… się… dzieje… się… z… z… Dominique…!

- CO?!

- Ona… ona… ona… – zaczerpnął łapczywie powietrza – Ona… jest… zielona!

- CO?!

Dominique rzeczywiście zieleniała.

Na twarzy, w okolicach złamanego nosa, zieleń miała odcień najbardziej intensywny.

Fleur biadoliła, nerwowo przechadzając się dookoła córki.

- Nie rozumiem – mamrotała – nic już nie rozumiem. Co się właściwie dzieje, co się dzieje?

- Kochanie?

- Jak to się mogło stać, przecież… żeby tak nagle… i to… zzielenieć?

- Fleur, kochanie?

- Mam nadzieję, że… nie, to na pewno nie… och, co to może być…?

- Fleur, najdroższa moja! – zdenerwował się pan Weasley i złapał swą małżonkę za rękę.

Poczekał, aż na niego spojrzy i przybrał minę najbardziej bezbronnego stworzonka, jakie zdołał sobie wyobrazić. Koteczka, konkretnie. Chociaż koty to potwory. Naprawdę!

- To wina zaklęcia.

Fleur zmarszczyła nos, jakby nagle poczuła bardzo nieprzyjemny zapach.

- Jakiego zaklęcia?

- Za długo utrzymywanego zaklęcia. 

- Co? Acha i co teraz? – pani Weasley wydawała się być naprawdę zagubiona.

- Trzeba ją zabrać do…

- Tak – przerwała mężowi – Do Świętego Munga.

- Zaklęcie? – zapytała Victoire Teddyego, gdy jej rodzice i siostra opuścili już dom.

Lupin siedział wygodnie na wysokim krześle w kuchni i miał minę kogoś, kto wie wszystko.

Wzruszył ramionami.

- Twoja siostra użyła zaklęcia, żeby…

- Wiedziałem! – wykrzyknął Louis i wycelował oskarżycielsko palcem w sufit – Wiedziałem o tym! Wiedziałem!

Vicky przewróciła oczami.

- Louis, braciszku, możesz się skupić? – zapytała ostro, po czym zwróciła się do Teda: - Jakie zaklęcie?

Chłopak wzruszył ramionami.

- Nie wiem. Zaklęcie. Twój ojciec jest w to zamieszany, jego pytaj.

Victoire stała jak wmurowana z szeroko rozdziawionymi ustami.

- Wiedziałem! – wrzasnął Louis.

- Nieprawda – Ted spojrzał na niego z powątpieniem.

Louis pokręcił głową i zawstydził się nagle.

- No w sumie to nie… - przyznał chłopak – Ale domyślałem się!

Vicky przymknęła oczy, zaczekała aż wir w jej głowie się uspokoi i spojrzała w końcu ostro na Teddy’ego.

- Możesz mi wyjaśnić jak to jest, że zawsze ty jako pierwszy dowiadujesz się o sekrecikach tego domu?

Popatrzył na nią z szerokim uśmieszkiem prawdziwego łobuza.

- Nie wiem – odpowiedział szczerze – Ale to jest fajne…


----
łapcie, dzieciaki. Tak wakacyjnie.